In mijn agenda staat sinds korte tijd een afspraak met Dokter Bob.
Dokter Bob, pseudo-arts, gevestigd in Amersfoort, gespecialiseerd in het onderzoeken en behandelen van vrouwen met een fantasie over dokterspel.
Lang heb ik hiernaar gezocht, mijn fantasie hierover is reeds lang aanwezig en wat is mijn verlangen groot die fantasie een keer bewaarheid te zien…
Na weken van intensieve communicatie (mail, MSN, telefoon) is het vertrouwen in Dokter Bob zo sterk gegroeid dat ik een afspraak heb durven maken.
Maandag, 2 april, 11.00 uur. Na een uur rijden, begeleid door een prima routebeschrijving, bel ik aan. De deur zwaait open en achter de deur staat Dokter Bob, gehuld in witte doktersjas en gezegend met een rustige, vriendelijke uitstraling.
Ik stel me voor en overhandig de bloemen die ik heb meegenomen. Even loopt de Dokter weg om de bloemen een plaats te geven. Dat geeft mij de kans om nog eens diep adem te halen in een poging mijn zenuwen in bedwang te krijgen.
Na een ogenblik keert de Dokter terug in de hal en verzoekt mij vriendelijk vooruit te gaan naar boven. Via de trap en een kamer komen we aan in de behandelkamer. Vluchtig kijk ik om me heen en laat de ruimte tot me doordringen. De onderzoekstafel valt direct op. Over enkele ogenblikken zal ik daar plaats op moeten nemen, overgeleverd aan de deskundige handen van de Dokter. Nog maar even niet aan denken…
Boven de tafel hangt een grote lamp, daarnaast een rek met velerlei attributen en tegen een wand staat een tafel met alle benodigde instrumenten daarop uitgestald.
Ik ben onder de indruk en vraag me af wat hij straks allemaal zal gaan gebruiken voor het onderzoek. Lang kan ik daar echter niet over nadenken, want de Dokter wijst me naar een stoel en zegt me daar mijn spullen neer te leggen en me uit te kleden.
Geen moment twijfel ik, dit is waar ik voor gekomen ben. Onder toeziend oog van de Dokter kleed ik me volledig uit. De Dokter verzoekt mij voor hem te komen staan. Ik loop rustig naar hem toe en ga onzeker voor hem staan. Ik weet niet waar ik kijken moet, laat staan dat ik weet waar ik mijn handen moet laten.
De Dokter zegt mij mijn benen iets uit elkaar te zetten. Ik voldoe gedwee aan zijn verzoek en kijk hem vragend aan. Hij vraagt of ik zenuwachtig ben. Dit beaam ik. Op zijn vraag waaróm ik dan zo zenuwachtig ben, kan ik slechts antwoorden dat ik het spannend vind. Haastig zoek ik naar de juiste woorden om me goed uit te kunnen drukken, maar ik kan ze niet vinden…
Ook op de Dokter zijn vraag waarom ik bij hem op consult ben, durf ik niet te antwoorden. Ik kan toch niet zeggen dat ik al jarenlang fantaseer over een arts die me eens grondig onderzoekt?? Gelukkig merkt hij dat ik met een mond vol tanden sta en helpt hij mij een eindje op weg door e.e.a. voor mij te benoemen. Ik hoef slechts te bevestigen…
De Dokter laat zijn handen onderzoekend over mijn lichaam glijden. Ik probeer me te concentreren en mijn nog altijd aanwezige zenuwen te verbergen.
De Dokter tast, knijpt en voelt langs mijn hals, armen, bovenlijf, benen, billen en rug. Zijn in handschoenen gestoken handen voelen stevig en doortastend aan. In gedachten volg ik zijn handen en geniet stilletjes.
Vervolgens verzoekt de Dokter mij mijn armen achter mijn hoofd te doen. Mijn borsten worden afgetast, de Dokter omvat ze stevig en knijpt even prikkelend in mijn tepels. Zucht… Dit laat mij niet onberoerd en ik voel een scheut van stiekem genot door mijn lichaam trekken.
De Dokter loop naar de tafel met instrumenten. Ik durf hem niet met mijn ogen te volgen en blijf afwachtend staan. Hij keert terug en kijkt me doordringend aan. De Dokter vraagt me of het goed met me gaat. Ik voel me zo klein en onzeker dat ik alleen een zacht “Ja” kan laten horen. Ik durf hem slechts even aan te kijken om vervolgens m’n blik verlegen af te wenden.
De Dokter vervolgt het onderzoek. Hij inspecteert mijn mond, luistert naar mijn hart en longen en geeft kleine prikjes over mijn gehele lichaam om te onderzoeken hoe gevoelig ik reageer. Dit is niet geheel vervelend en ik zucht een beetje opgelucht. Tot nu toe valt het allemaal best mee…
De Dokter vraagt me plaats te nemen op de onderzoekstafel. Ik voel mijn benen slapper worden. Tot nu toe heb ik het voor mijn gevoel best aardig doorstaan, maar plaatsnemen op de onderzoekstafel vraagt toch wel om een flinke adem teug en één en al aandacht voor hetgeen wat komen gaat.
Ietwat gespannen laat ik me achterover zakken en plaats mijn benen in de steunen. Daar lig ik dan: Naakt, onzeker, zenuwachtig en overgeleverd aan een onbekende Dokter…
De Dokter doet echter zijn uiterste best mij op mijn gemak te stellen. Hij is rustig, vriendelijk en vraagt regelmatig hoe ik me voel. Hij heeft duidelijk oog voor zijn patiënte en ik voel dat hij me goed in de gaten houdt. Dat is een geruststellende gedachte.
Terwijl ik op de onderzoekstafel lig, gaat de Dokter verder met zijn onderzoek. Hij loopt naar de tafel met instrumenten en komt terug met een klem die hij in mijn mond plaatst. Hierdoor kan ik mijn mond niet meer sluiten. Een vreemde gewaarwording en ik vraag me af waar hij mee terugkomt als hij weer naar de tafel loopt.
In zijn handen heeft hij een soort tang. Ik moet mijn tong uitsteken en met de tang trekt hij mijn tong nog iets verder naar buiten. Mijn ogen schieten onzeker heen en weer… Wat gaat hij doen?
De Dokter is echter één en al concentratie en prikt meerdere keren met een scherp voorwerp op verschillende plekken op mijn tong. Het is een scherp, prikkend gevoel, maar niet pijnlijk. De Dokter mompelt dat ik wel heel rustig blijf liggen. Hij moest eens weten hoeveel moeite het me kost om ook daadwerkelijk zo rustig te blijven liggen…!
De Dokter legt de instrumenten weg en verwijdert de klem. Dat voelt een stuk prettiger! Rustig blijf ik liggen en wacht op wat er komen gaat…
De Dokter komt naast me staan, kijkt me onderzoekend aan, vraagt of het nog goed met me gaat en geeft mij te kennen het onderzoek te zullen vervolgen.
Met stevige, drukkende handen tast hij mijn buik af. Eerst mijn maagstreek om vervolgens af te zakken naar mijn onderbuik. De Dokter knikt instemmend en loopt weg naar de tafel.
Ondertussen giert het in mijn buik. Zijn stevige handen op mijn buik hebben mij niet onberoerd gelaten en bijna hoop ik dat hij nu over zal gaan tot een inwendig onderzoek…
Maar nee, de Dokter is nog niets van dat alles van plan en keert terug met wat spullen in zijn handen. Doordat ik volledig horizontaal lig, kan ik niet zien wat hij gepakt heeft. Nieuwsgierig beweeg ik een beetje heen en weer om een glimp op te kunnen vangen van waar hij mee bezig is. Als hij me echter vanonder zijn wenkbrauwen doordringend aankijkt, besluit ik dat het wellicht verstandiger is stil te blijven liggen en af te wachten…
De Dokter is druk in de weer met een aantal zaken en op het moment dat hij mijn lichaam er mee aanraakt, weet ik meteen wat het is: (zwak)stroom.
Nu begin ik ‘m toch wel een beetje te knijpen. Ik heb dit nog nooit ervaren en weet niet wat ik er van kan verwachten.
De allereerste kennismaking lijkt mee te vallen. De Dokter beweegt een radeerwieltje (aangesloten op een stroomkastje) langzaam over mijn onderlichaam: Bovenbenen, onderbenen, billen, buik… Hoe spannend ik het ook vind, deze behoedzame “prikjes” vallen alles mee en zijn heel goed te verdragen.
Totdat de Dokter een prikkel toedient aan de binnenkant van mijn bovenbenen. Ai, dit is gevoelig en in een reflex bewegen mijn benen even. De Dokter vindt dit blijkbaar erg leuk en geeft hier en daar nog wat “leuke” prikjes aan de binnenkant van mijn benen.
Ik probeer niks te laten merken en me groot te houden, maar een zachte kreun kan ik niet onderdrukken en m’n tanden verbijten zich in mijn onderlip…
De Dokter besluit dat er nog wel een schepje bovenop kan en plaatst het geheel in één beweging tussen mijn benen. Vanuit mijn liezen, over mijn schaamlippen in een vloeiende beweging naar mijn billen. Niet één keer, maar een aantal keer achter elkaar.
Dit vind ik heel erg heftig en mijn handen schieten voor mijn gezicht. Ik probeer het vol te houden en me te verbijten. Dit is tergend…!
Op het moment dat ik denk dat dit wel erg heftig is voor mijn persoontje, plaatst de Dokter het radeerwieltje doodleuk op mijn klitje…! Voor mijn gevoel zit ik tegen het plafond. Ook dit laat de Dokter niet bij één keer. Dit heb ik onderschat. Ik kan mijn lichaam niet in bedwang houden en beweeg over de tafel. Ook mijn zachte kreunen is langzaam in volume toegenomen…
In tweestrijd onderga ik deze handeling: Zal ik vragen of de Dokter alsjeblieft wilt stoppen of verbijt ik me en geef ik me over aan het feit dat dit nu eenmaal bij de behandeling hoort en dat ik het zelf gewild heb??
Lang duurt mijn tweestrijd niet. De Dokter heeft mij heel goed in de gaten gehouden en juist ingeschat dat ik op het randje van mijn kunnen zit. Hij stopt dan ook met zijn behandeling.
De enorme opluchting en rust die er dan over mij heen komen, voelen zeer bevrijdend…
De Dokter legt zijn spullen weg en komt naast me staan. Hij legt zijn hand op mijn schouder, kijkt me doordringend aan en vraagt of het nog goed gaat met mij. Ik knik langzaam en zeg zachtjes dat ik dit wel erg heftig vond. De Dokter glimlacht minzaam en zegt dat hij nooit heeft beweerd dat de Dokter niet heftig is. In plaats van een beetje begrip, kan ik het dus met deze opmerking doen…
Ik probeer een beetje tot rust te komen en adem diep in en uit. Het uitademen gaat nog altijd gepaard met de nodige zenuwen… Wat gaat er nu gebeuren? Nog meer heftigs? Andere verrassingen?
De Dokter keert terug van zijn tafel met instrumenten en vermeldt dat hij met een inwendig onderzoek zal verdergaan. Zucht…
Hij laat zijn vingers langs mijn kutje glijden. Hij betast mijn schaamlippen, spreidt ze iets en glijdt met zijn vingers langs de binnenkant. Alle heftige indrukken van zojuist verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dit is zeker niet vervelend…!
Onaangekondigd laat de Dokter eerst één, later twee vingers in mijn kutje glijden. Hij duwt ze diep naar binnen en laat ze onderzoekend rondgaan. Hij suggereert dat ik wel wat last heb van ongecontroleerde opwinding. Oeps… Ik kan slechts zachtjes uitbrengen dat het naar mijn idee wel meevalt. De Dokter kijkt me vragend aan, stopt abrupt en toont mij zijn gehandschoende vingers.
Ze zijn glimmend nat… Voor de Dokter kan ik dus blijkbaar niets verborgen houden. Ik schaam me. De Dokter zijn vraag of ik dat normaal vind, maakt mijn schaamtegevoel alleen maar groter. Dit tot leedvermaak van de Dokter…
De Dokter zegt dit verder te zullen moeten onderzoeken en schuift een speculum in een vloeiende beweging in mijn kutje. Het koele metaal voelt niet geheel onaangenaam en ik voel hoe mijn kutje langzaam en volledig gespreid wordt…
De Dokter gaat met een scherp, puntig voorwerp mijn kutje in en prikt her en der aan de binnenkant. Een vreemde gewaarwording, van die kleine speldenprikjes diep in mijn onderlijf. De Dokter doet dit uiterst aandachtig en serieus.
Nadat het zijn goedkeuring heeft gekregen, legt hij het scherpe voorwerp weg en laat zijn vingers over mijn klitje glijden. Aaahh, dat is gevoelig… De Dokter vervangt zijn vingers door een vibrator en laat het ding met zachte druk over mijn klitje bewegen; het speculum nog altijd in mijn kutje. Mijn lichaam spant zich aan en begint enigszins te kronkelen. Mijn ademhaling versnelt en een rush van genot trekt door mijn lijf. Wat voelt dit goed, wat is dit lekker…!
Mijn besef dat ik bij een Dokter op zijn onderzoekstafel lig en de schaamte die daarmee gepaard gaat, doet de opgebouwde spanning en een naderend orgasme wegtrekken. Enerzijds teleurgesteld dat ik me niet aan het orgasme heb over kunnen geven, anderzijds het besef dat ik dat vast niet gedurfd zou hebben onder het toeziend oog van de Dokter. Wat zou hij dáár wel niet van gedacht hebben…??!!
De Dokter ziet mijn onzekerheid en twijfel en glimlacht zacht: Eén en al begrip voor onervaren en onzekere patiëntes zoals ik…!
Mijn kutje krijgt even rust en de Dokter plaatst twee glazen “stolpjes” over mijn tepels. Ook dit is iets wat ik niet ken en afwachtend sla ik zijn handelingen gade. Terwijl de Dokter de “stolpjes” vacuüm trekt, kijkt hij mij aan om te kijken hoe ik hierop reageer. Dit kost mij echter geen enkele inspanning en ik onderga het gelaten. Het is een trekkend gevoel door mijn tepels en ik ervaar het als prettig. Ik kan me zo voorstellen dat het vacuüm op mijn tepels opgevoerd kan worden, maar dat blijft mij bespaard. Een verstandige keuze van Dokter Bob. Op deze manier is mijn eerste kennismaking hiermee een prettige aangelegenheid en hoef ik niet zo te kronkelen…
Ook wanneer de kleine “stolpjes” worden vervangen door grotere, die mijn borsten geheel omvatten, kan ik rustig blijven en genieten van het prettige gevoel. De Dokter neemt ondertussen mijn bloeddruk op en weet te melden dat ik van binnen waarschijnlijk helemaal niet zo rustig ben als dat ik aan de buitenkant doe lijken. Hij kijkt me hierbij doordringend aan en ik durf eigenlijk niet tegen te sputteren. Als de Dokter het zegt, zal het wel zo zijn…
De Dokter kan heftig, confronterend en spannend zijn, maar voor nieuwe, onervaren patiëntes als ik is hij ook bereid een klein stukje van zijn zachte kant te laten zien. Gezien de steeds weer terugkerende opbouw van spanning in mijn lijf is hij zo goed een flesje massageolie te pakken en mijn lichaam te goed te doen met een massage. Zacht wrijven zijn handen de olie uit over mijn armen, borsten, buik en bovenbenen. Lange halen, zacht drukkend… Dit geeft een heerlijk warm gevoel en stiekem lig ik er van te genieten. Als dit bij een doktersbezoek hoort, wil ik wel vaker langskomen!
Op het moment echter dat ik me bedenk dat dit wel erg prettig is, verstevigt de Dokter zijn greep en kan hij het niet laten af en toe flink in mijn vlees te knijpen. Zo wordt genot afgewisseld met pijn. Niet geheel onprettig. Als hij vervolgens ook nog zijn nagels gebruikt om lijnen over mijn gehele lijf te trekken, lig ik toch weer te kronkelen…
Op dit punt van het onderzoek verwacht ik dat we tot een eind aan het komen zijn. Eerlijk gezegd zou ik dat niet erg vinden voor een eerste keer. Het duizelt me al behoorlijk van alle indrukken en prikkels…
De Dokter loopt echter naar zijn tafel met benodigdheden en begint op zijn gemak te rommelen. Ik kan niet zien wat hij aan het doen is, maar dat ik nog niet klaar ben, is duidelijk…
De Dokter komt rustig terug gelopen en kijkt me strak aan. Het kost me moeite om niet elke keer te moeten giechelen als hij me zo aankijkt. Ik word er zó onzeker van… Hij doet het erom!
Dokter Bob vraagt of ik weleens een katheter heb gehad. Dat heb ik dus nog nooit gehad. Eigenlijk was ik ervan overtuigd dat hij dat niet zou gebruiken bij een eerste onderzoek, maar het ziet ernaar uit dat ik er toch aan moet geloven. Ik zeg maar niks en probeer me te concentreren…
De Dokter scheurt een verpakking open en haalt de katheter eruit. Ik kan niet alles zien en volgens mij is dat maar beter ook. Ik voel hoe hij met zijn vinger mijn lipjes spreidt en voorzichtig de katheter in mijn urinebuis inbrengt. Wat vind ik dít spannend…!!
Rustig duwt de Dokter door en voel ik hoe de katheter langzaam zijn weg zoekt naar mijn blaas. Als de katheter ver genoeg zit, stopt de Dokter en maakt hij een spuit met vocht gereed om die vervolgens via de katheter in mijn blaas leeg te spuiten . Dit geeft een drukkend gevoel en ik moet acuut naar het toilet. Ik weet dat dit de druk is van mijn blaas die zich langzaam vult, maar toch wil ik het gevoel zo snel mogelijk kwijt. Dokter Bob gaat echter onverstoord verder en vult mijn blaas met nog een aantal spuiten. Moet dit echt? Hoeveel spuiten nog te gaan?
De Dokter drukt ondertussen op mijn onderbuik. Mijn drang om te plassen neemt op deze manier alleen maar toe! Zou hij wel weten wanneer hij moet stoppen? De Dokter kijkt slechts geamuseerd toe en vraagt of het al vervelend begint te worden? Ik zucht dat het wel genoeg is wat mij betreft en hij klemt de katheter af, zodat er geen vocht meer bij kan. Even rust, ondanks die enorm volle blaas…
De Dokter komt weer even naast me staan en vraagt hoe het met zijn patiënt gaat. Ik blijf onzeker als ik hem te woord moet staan en stamel dat het redelijk gaat. Hij laat zijn handen over mijn lichaam glijden en knijpt her en der bemoedigend in mijn lijf. Ik ben me bewust van zijn doortastende aanrakingen, maar, mijn God, ik ben me nog veel meer bewust van mijn blaas die op klappen staat…
De Dokter zijn handen dwalen af naar mijn onderbuik en drukken nog eens zachtjes. De druk in mijn blaas neemt toe. De Dokter gunt me echter geen rust en laat zijn vingers vol in mijn kutje glijden. Hij beweegt ze diep heen en weer en beroert af en toe met zijn duim mijn klitje. Dit kan hij niet maken! Niet als ik daar lig met een volle blaas. Kan ik dit wel volhouden? Tijd en rust om na te denken heb ik niet. Het giert door mijn lijf en innerlijk worstel ik om die enorme drang om te moeten plassen tegen te houden.
De Dokter is echter niet zo begripvol en zorgzaam meer voor mijn persoontje en laat zijn vingers afglijden richting mijn kontgaatje. Ook daartoe weet hij zich in één beweging toegang te verschaffen. Ik ben verbluft, sprakeloos: Het gemak waarmee hij dát voor elkaar krijgt…!
De Dokter lijkt het leuk te vinden e.e.a. op te voeren en stopt iets tussen mijn billen wat hij kan oppompen en weer leeg laten lopen. Hij voert de druk in mijn kontje steeds verder op en ik kan alleen nog maar kreunen. Een katheter in mijn urinebuis, een tjokvolle blaas, vingers in mijn kutje en over mijn klitje en m’n kontje voorzien van iets dat me alleen maar meer doet opvullen… Ik KAN niet meer…!!!
Ik probeer me over te geven aan het gevoel, probeer allerlei gedachtes weg te drukken, probeer me te concentreren, probeer rustig te blijven, probeer een geruststelling te vinden in de ogen van de Dokter, maar NIETS van dit alles. Mijn lichaam is één groot samentrekkend geheel en ik kan er GEEN invloed op uitoefenen…
Op het moment dat ik zeker weet dat ik het niet meer trek, laat de dokter mijn kontgaatje en kutje met rust en stelt hij dat het wel genoeg geweest is. Pfff…
Ik mag even op adem komen en moet vervolgens elders in de kamer plaatsnemen met gespreide benen boven een metalen ondersteek. Mijn benen trillen, mijn knieën knikken en ik schuifel voetje voor voetje naar de juiste plek. Een hele diepe, trillende zucht kan ik niet achterwege laten…
Als ik met mijn benen gespreid boven de steek sta, kijkt de Dokter me nog eens heel diep in mijn ogen. Dit vind ik niet leuk, zo gênant. Ik draai mijn hoofd weg en sluit mijn ogen. De Dokter geniet hier echter alleen maar van en dwingt mij met zijn vinger onder mijn kin hem weer aan te kijken. Ik zou willen dat ik ter plekke door de grond kon zakken…
De Dokter stelt voor mijn blaas leeg te laten lopen en ik knik gretig. Graag! Hij verwijdert de klem en al het vocht loopt direct mijn blaas uit, zo de ondersteek in. Wat een hoop vocht, maar vooral wat een opluchting…!!
Als al het vocht eruit gelopen is, mag ik weer plaatsnemen op de onderzoekstafel. De katheter moet nog verwijderd worden. Als ik achterover ga liggen, merk ik dat ik best moe van alle inspanningen ben. Ik kan me dan ook redelijk ontspannen als de Dokter de katheter langzaam uit mijn urinebuis verwijdert. Dat voelt goed. Even geen “gedoe” meer aan mijn lijf.
De Dokter buigt zich over me heen en vraagt hoe het met me gaat. Ik kan slechts een zacht “goed” laten horen. Hij vraagt of het genoeg is of dat ik nog meer zou willen en of ik er stiekem een beetje van geniet. Daar durf ik geen antwoord op te geven. Beschaamd kijk ik weg… De Dokter eist echter een antwoord en begint zijn woorden kracht bij te zetten. Hij dwingt me hem aan te kijken en te antwoorden, maar ik kán het niet. Hij pakt me met zijn handen vast en opnieuw voel ik die stevige handen over mijn lichaam glijden: Mijn borsten, armen, benen worden hardhandig betast. Het wind me op, ik kan het niet onderdrukken. Als de Dokter dit bemerkt, voert hij het nog meer op. Hij beschuldigt me ervan dit ik daar geil lig te zijn en dat het niet normaal is dat ik daar op kick. Zijn handen pakken me steeds steviger op allerlei plaatsen, ik kreun, maar kan geen antwoord geven. Op het moment dat ik naar adem probeer te happen, stopt hij een aantal vingers vól in mijn kutje en heb ik even het idee dat ik “out” ga… Wát een ontdekking en wát een schaamtevolle bekentenis als ik de Dokter moet toegeven dat ik van zijn aanpak geniet… Zijn commentaar hierop is dan ook niet van de lucht…!!
Uitgeteld lig ik op de onderzoekstafel. Het is genoeg geweest. Mijn eerste ervaring met dokterspel mag wat mij betreft hier ten einde komen. Niet omdat het me tegenstaat, maar omdat ik helemaal ondersteboven ben van alle indrukken. Ik moet gewoon even bedaren nu en mijn verdere verlangens bewaren voor een eventuele volgende keer…
Ik mag van de tafel komen en een douche gaan nemen. Heerlijk om op deze manier even bij te komen!
Nadat ik met de Dokter wat gedronken en nagepraat heb, is het tijd om huiswaarts te keren, maar niet zonder de wetenschap dat ik een volgende keer mag terugkomen.
Een onvergetelijke ervaring…
GIPHY App Key not set. Please check settings