Lef, het draait allemaal om lef

Lef, het draait allemaal om lef. Dat zinnetje schiet meermaals door mijn hoofd terwijl ik mij douche. Ik scheer mijn benen nog even snel hoewel dat niet echt nodig is. Mijn doos scheer ik bewust niet. Ja, ik heb het lef om met een harige doos naar Dr. Bob te gaan. Het staat al een tijd op mijn “verlanglijstje” om me te laten scheren door een ander.

Aan de telefoon zojuist stelde hij duidelijk dat hij mij wel zou scheren als ik dat niet deed. Een unieke kans dus!
Twintig minuten nadat ik de telefoon heb neergelegd stap ik in de auto. Een rit van een uur tegemoet. Het is al donker, hoewel het pas half 6 ’s avonds is. Het KNMI heeft ijzel voorspelt en het is rustig op de weg. Het draait allemaal om lef.

Ik lijk wel gek! Ik ben gewoon op weg naar een, voor mij onbekende, man die zich dokter Bob noemt. Ik heb welgeteld 15 minuten berichten met hem uitgewisseld via Kinkytijd en daarna 35 minuten met hem gesproken over de telefoon. En nu zit ik in de auto. Aan de telefoon hebben we kort gesproken over mijn absolute “don’t’s”. Naast de gebruikelijke (kids, dieren, blijvend letsel) voeg ik naalden en bloed toe.

Onder de douche bedenk ik mij dat ik ook ademcontrole en handen in mijn hals en gezicht wil toevoegen. Ik bel hem daarover. Hij neemt mijn toevoeging bijna zakelijk aan en hangt na een kort “tot zo” op. Dankzij de aanwijzingen van TomTom én Dr. Bob, parkeer ik mijn auto precies een uur later voor de voordeur. Terwijl ik mijn sigaret uitmaak zeg ik hardop tegen mezelf Het draait allemaal om lef, kom op dat heb je!

Dr. Bob is gekleed in een witte broek, witte doktersjas en witte slippers als hij de voordeur opendoet. Hij lacht me vriendelijk toe, neemt mijn jas aan terwijl hij me welkom heet en wijst me zonder verdere plichtplegingen naar een kamer. Ik voel spanning in mijn lijf, maar geen zenuwen. Gek genoeg heeft deze man een rustgevende uitwerking op mij.

In de kamer kijk ik mijn ogen uit. Dr. Bob geeft me de opdracht mij uit te kleden en de kleding op een stoel neer te leggen. Op mijn uitdagende vraag of alles uit moet antwoord hij rustig, zonder spoor van emotie slechts door mijn woorden te herhalen. “Alles”. Mijn recalcitrante houding kan ik dus ook wel laten varen. Daar sta ik even later, compleet naakt en afwachtend. Ik ben niet preuts en hoewel mijn lichaam zeker niet slank en vetloos is, maak ik me over mijn uiterlijk geen zorgen.

Gek genoeg maak ik me helemaal geen zorgen. En dat terwijl ik deze man niet ken, zijn speeltjes, die in grote getalen in deze kamer liggen, slechts herken van plaatjes en niet weet wat er gaat komen. Als hij mij lichaam prikkelt met iets waarvan ik slechts kan raden wat het is, lopen de rillingen over mijn lijf. Ik voel lichte pijn, het prikt. Ik voel erotische spanning als hij mij tepels beroert, het prikding langs mijn schaamlippen en dijen laat gaan. Dokter Bob zegt dat hij mijn reacties niet goed kan peilen. Stiekem voel ik een beetje triomf maar ik zeg hem dat ik het fijn vind.

Dan pakt hij een apparaat met een stekker eraan. “Shit, stroom” vliegt er door mijn hoofd, maar ik zeg niks. Op een of andere gekke manier vertrouw ik deze man. De stroomstootjes die hij met zijn wijsvinger door mijn lichaam stuurt zijn heerlijk! Ze bezorgen me een schrikeffect en mijn adrenalinegehalte stijgt met iedere aanraking. Ik ben bijna teleurgesteld als hij stopt en voorbereidingen treft om mij op de gynaecologenstoel te zetten.

Hoffelijk steekt hij een hand uit en helpt me op de stoel. Ja dit was een fantasie van me, dat heeft hij goed onthouden. Dat mijn doos niet geschoren is, is voor hem slechts een constatering. Hij maakt er geen woorden aan vuil en scheert me razendsnel met vaste hand. Doelmatig zonder extra aanrakingen. Ik vind het jammer dat het zo snel voorbij is.

Overigens kan ik er niks van zeggen want mijn tong is inmiddels inmobiel gemaakt door een grote klem en hangt zwaar en (lekker) pijnlijk uit mijn mond. Dan richt de aandacht van Dr. Bob zich op mijn vagina. Hij streelt mijn lippen, steekt een vinger naar binnen (of waren het er meer?) en complimenteert me over het stevige samentrekken van mijn spieren. Voor ik het goed en wel weet zit ik tegen een orgasme aan. Maar Dr. Bob geeft me geen kans.
Die eerste keer niet en de ontelbare keren daarna ook niet.

Hij vingert me, liefkoost mijn clit en trekt aan mijn schaamlippen en fist me zelfs. Maar klaarkomen mag niet. En elke keer als ik er bijna ben, laat hij me los en kijkt naar het krampen van m’n spieren. Ik voel me heerlijk. Gefrustreerd, maar heerlijk. Dit wilde ik! Ik kom normaal gesproken zo gemakkelijk klaar en nu let er iemand zo goed op zodat het net niet gebeurd. Ik kan alle controle loslaten, ik kan me volledig overgeven aan het gevoel. Dr. Bob fluistert, spreekt, denk ik, bemoedigende woorden. Ik versta hem amper maar vind het niet erg.

Ik geniet gek genoeg iedere keer als hij een orgasme voorkomt. Ik voel mijn spieren samentrekken, rillingen van genot door mijn lijf gaan en als ik bijna weer ontspan voel ik weer zijn vingers, zijn hand. Hij vingert en fist me langzaam. Hij vingert en fist me snel en stevig en voorkomt iedere keer dat de ontlading van het orgasme volgt. Ik ben alle idee van tijd kwijt. Zelfs achteraf weet ik niet hoe lang dit alles geduurd heeft. Maar dan ineens komt het.

Ik kom klaar, heftig! En dat zonder dat hij mijn doos aanraakt! Zijn ene hand ligt op mijn buik. Twee vingers drukken ergens langs mijn schaambeen. Zijn andere hand? Ik heb geen idee maar zeker niet in of in de buurt van mijn vagina. Niet één keer maar meerdere keren laat Dr. Bob mij een orgasme beleven zonder me te stimuleren met zijn hand.

Uiteindelijk, bijna uitgeput, fist hij mij diep en stevig en spant mijn hele lijf zich met onmetelijke kracht aan tot een orgasme zo sterk als ik nog nooit heb meegemaakt. Ik ben stupéfait, verbijsterd, met stomheid geslagen en heb even tijd nodig om te “landen”. Het is nog een lange weg maar ik heb weer mogen ervaren dat ik iemand mag en kan vertrouwen. Het draait allemaal om lef.

De vele details van de uren die verstrijken van binnenkomst tot aan mijn vertrek bewaar ik in mijn herinneringen onder het kopje “dierbaar”. Ze zijn voor mij.