in

Jaaaa, dokter, toe dan, Neuk me alsjeblieft!

Geamuseerd kijkt hij me aan. Een blik die ik niet snel zal vergeten, die kalmte in zijn ogen. Zelfingenomen ook, alsof hij tevreden is met het resultaat van zijn werk. Om vervolgens doodnuchter het -van mijn kant in ieder geval-, niet-alledaagse verzoek af te slaan. Terecht natuurlijk, want een goede Dokter zorgt vanzelfsprekend voor een gepaste relatie met zijn patiënten……

Maar inhouden kan ik me dus niet meer als ik daar zo lig. De gene allang voorbij. Met opengesperde kut, benen in de beugels, vuist van de Dokter diep in me. Het apparaatje in zijn andere hand raast en trilt als een op hol geslagen polijstmachine over mijn klit. Die zich overigens allang niet meer verstop maar zich gewillig aanbiedt aan de nogal onzacht zinnige kunsten van de Dokter. Even daarvoor hadden de twee heren in witte jassen al ge-humt naar mijn schattige speldenknopje. “Wel erg klein. Trekt zich ook steeds terug” was al snel de conclusie. “Maar wel bruikbaar” dacht ik, en ik wist dat ze me daar vroeg of laat gelijk in moesten geven.

Daar staan ze dan. Triomfantelijk. Voor de gelegenheid had Dokter Bob mijn steun en toeverlaat, partner en Dom, mijn Alles die ik liefkozend Daddy noem, uitgenodigd om te fungeren als arts in opleiding.
Het duizelt in mijn hoofd. Ik zie de Dokter naar me zwaaien. “Ben je er nog?” vraagt hij, waarop ik erg moet lachen. Natuurlijk ben ik er nog! Mijn glimlach wordt echter niet opgemerkt, en evenmin lukt mijn poging om antwoord te geven op de vraag. Op een of andere manier is er een communicatiestoornis tussen mijn lichaam en geest opgetreden. Ach, ik zal het mijn bovenkamer maar niet kwalijk nemen, er waren immers zoveel ongewone prikkels ondergaan, daar zou ieder normaal mens van in de war raken!

Even hiervoor stonde ze steeds in mij te prikken, op de meest onmogelijke plekken van mijn lichaam. “Is er iets?” vroeg Dokter Bob, en “Wat kijk je boos”.
“Nee, er is niets. Nee, ik ben niet boos” zei ik. Dat klopte ten dele, want boos was ik niet maar eerder verontwaardigd. Over de snelheid en ogenschijnlijke nonchalance waarmee het geprik, gepor, gepomp en geknijp elkaar opvolgen. Over de cupjes, de tongtang, de schokapparaatjes en het gemak waarmee ze aangebracht werden. Zonder uitleg, zonder voorbereiding. Gewoon, hup, erop, erin, eroverheen. Dokter Bob vertelt Daddy wat waarvoor diende, en Daddy plopt met hetzelfde gemak en dezelfde onvoorzichtigheid de apparaatjes op de juiste bestemming. Ik voel me een paspop, niet gemaakt voor kleermakers doeleinden maar om de medische wetenschap, of moet ik zeggen de lustgevoelens van de heren doctoren te dienen.

Maar ondanks deze verontwaardiging denk ik er geen moment aan om te stoppen. Hoewel ik vrijwel alles wat ik voel onprettig, pijnlijk, ongemakkelijk vind, en hoop dat het snel ophoudt. Geschraap met een tandartshaakje over je klit en weet-ik-veel waar verder over je geslachtsdelen is nou niet de absolute aanrader. Een tandwieltje op een stokje met stroomstootjes is evenmin prettig. En als het dan net lekker wordt, zoals die elektrische tandenborstel met stugge borstelkop, wordt er snel overgegaan op iets anders. Op zeker moment wil ik Daddy wel trappen en bijten, maar de riempjes om de armsteunen en stijgbeugels verhinderen dat. Een mondknevel met opblaasbaar ballonnetje is het gevolg en mijn mond is daarmee voorlopig ook gesnoerd. Zodat ik maar helemaal mooi geen kant meer op kan, en beide sadistjes hun werk kan laten doen. Boos? Ja, toch wel!! Ik kijk Daddy vernietigend aan.

Dan is er nog de mengeling van urine en de zoutoplossing, die ze via het katheter naar binnen hebben laten lopen totdat het voor mijn gevoel mijn oren uitkomt (zolang zouden ze doorgaan, zei de Dokter, naar aanleiding van mijn gepiep). Het klatert de metalen po in en een gedeelte spatte weer terug tegen mijn benen op. Beschaamd sta ik daar, handen voor mijn ogen, voor de kamergrote spiegel.
“Kijk dan in de spiegel, kijk naar jezelf” zei Daddy en hij pakt me vast aan mijn haar en gebiedt me te kijken. Tja, dat is wel een vreemd gezicht. Helemaal naakt, slangetje in de plasbuis, de urine die maar blijft stromen. Zonder dat ik er enige invloed op heb, zonder het gevoel meer of minder te moeten plassen, verbaasd dat het stopt. Blijkbaar is ‘ie nu helemaal leeg.
“Het lucht in ieder geval op” zeg ik lacherig maar uiteraard ben ik inmiddels helemaal niet meer zo cool.

Intussen zijn Dokter Bob en Daddy weer in gesprek. Evenals bij binnenkomst, toen beide collega’s in alle rust hun koffie opdronken en aantekening maakten en praatten alsof ik er niet bij was. Terwijl ik daar in m’n naakte niksje stond te draaien en naar de plakkerige afdrukken van mijn voeten op gladde, donkere tegelvloer keek.
Ditmaal gaat het over de technische details van het even daarvoor ingebrachte katheter. “Die acht cc vloeistof die ik er in het begin ingespoten heb, verhindert het katheter van losschieten. Kijk maar eens.”.
Hij vindt het blijkbaar nodig een demonstratie te geven van zijn zojuist gedane uitspraak. Als een hondje laat hij me achter hem aanlopen de behandelkamer rond, met het slangetje in mijn plasbuis dat dienst doet als riem. Ik kan niets anders dan volgen. “Je hoeft niet zo dichtbij te komen staan hoor” zegt hij toen als gestopt is met lopen en het slangetje wat hoger naar zich toetrekt. Alsof ik een keus heb… nogal wiedes dat ik op mijn tenen sta, toch?

Wat ik me nog steeds afvraag, is hoe kan het nou zo heerlijk zijn, die combinatie van pijn, machteloosheid, dingen die je overkomen en die eigenlijk losstaand van zichzelf absoluut niet als prettig ervaren worden. Waarbij ik nog even wil opmerken, heren doctoren, dat het aller-allergemeenste toch wel het “ontsmetten” met alcohol van de plasbuis en de ruim daaromheen liggende omgeving was. Als ik niet vast had gelegen, dan was ik van de stoel gevlogen van schrik, pijn, het gevoel alsof mijn vagina was veranderd in een vuurbal. Iemand die dit soort dingen met je doet, zou je die juist niet vermijden?

Het genot. Het genot en het verlangen, dat overtreft alles ruimschoots. De uitspraak in de eerste allereerste regel was daar het gevolg van. De uitspraak die ik nog een paar keer gekscherend heb gebruikt naar Daddy. Wordt ie lekker streng van……

Escla.

Wat vind je ervan?

-2 Points
Upvote Downvote

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

GIPHY App Key not set. Please check settings

Vrij zijn….

De overbuurvrouw wilt even bellen.