in

Gedachten, gevoelens en chantage.

Zoveel gedachten, zoveel gevoelens…
Wat doe ik met de opdracht die ik gekregen heb van Dokter Bob? Een verslag over een medisch onderzoek, verkregen door chantage…

Een chronologisch verhaal? Een verhaal vanuit gevoel of misschien vanuit de behandelde onderdelen? Ik weet het niet. Ik ben al een paar keer begonnen en heb allerlei ideeën gehad, maar weet het nog steeds niet…

De week voorafgaande aan de geplande afspraak; het beheerste bijna voortdurend mijn gedachten. En zeker die laatste dag heb ik mezelf geregeld betrapt op diepe zuchten om de spanning in mijn lichaam weg te krijgen.

Ook als de bel klinkt, zucht ik voor de zoveelste maal diep; de spanning trekt slechts een weinig weg. De deur wordt geopend en een man met strenge, observerende ogen, gekleed in een kort wit jasje en een stethoscoop om de hals, stelt zich voor als Dokter Bob en laat ons voorgaan naar zijn behandelkamer.

Onwennig loop ik voor mijn meester en Dokter Bob uit, gespannen tot in elke vezel van mijn lijf, mijn gedachten als een kolkende massa. Waar begin ik aan? Wat staat me te wachten en vooral ook, durf ik dit wel? En toch, het is iets wat in mijn fantasie leeft en mijn meester heeft dit opgepakt en deze afspraak geregeld. Het is trouwens ook voor hem belangrijk; hij wil weten of zijn sub gezond is, een juiste instelling en goede reacties heeft.

Die vragen van Dokter Bob! Wat moet je daar op antwoorden…
Simpele vragen. En toch voeren mijn gedachten me alle kanten op; eigen emotie, eigen gevoel, verwachtingen van mijn meester, verwachtingen van Dokter Bob, maar ook lacherige en rationele gedachten schieten voorbij.
Zo komt als eerste de vraag of ik het normaal vind om zonder slipje naar een afspraak met een dokter te gaan. En dan de manier waarop dat gevraagd wordt.

Simpele vraag, zeker, maar o wee, wat voelde ik me klein en onzeker, maar toch ook enigszins verbolgen en opstandig. En dan nog zo’n vraag. Dokter Bob gaf aan dat ik moest gaan zitten op de behandeltafel, die voorzien was van beugels voor de benen. Een groen doek lag over de stoel, zorgvuldig en hygiënisch.
Ik stapte op het opstapje, draaide me om en kreeg nauwelijks de kans om te gaan zitten.

Onmiddellijk klonk het commando om weer van de tafel af te komen. “Wat is dat”, vroeg Dokter Bob streng en wees naar de tafel. Vanaf het groene doek sprong een natte plek overtuigend mijn blikveld in. En weer verdrongen de gevoelens zich in mijn drukke hoofd; trots, gegiechel, verontwaardiging en onzekerheid.

Na enige tijd kon ik uitbrengen dat “nat-zijn” een wens van mijn meester is. Maar de radertjes in mijn hoofd brachten ook de opstandige gedachte “pfff, alsof dat altijd en overal in de hand te houden is” naar boven, maar dat hield ik voor me.

Ja, hoe simpel kunnen vragen zijn? Een zucht hier, een kreetje daar, een schokkende beweging of een duidelijk aanwezig kreet; steeds weer de onschuldige vraag “wat is er”. Vreselijk! Die Dokter weet toch zeker zelf wel wat er aan de hand is?

En toch… je wordt geconfronteerd met jezelf, je lichaam, je gevoel. Er wordt een antwoord verwacht, al zijn er duizenden antwoorden mogelijk! Probeer dan maar met iets concreets te komen wat je uiteindelijk uitspreekt!
Stel je voor. Je ligt met je benen in de steunen en een tangetje met 2 scherpe haakjes houdt je klitje vast. Dokter Bob heeft gezorgd dat je het tangetje duidelijk naar je klit hebt zien gaan en als raad meegegeven om toch vooral stil te blijven liggen.

Waaaaaaaaaah! Rustig liggen? Hoe!
Het is razend spannend, het is eng, het is opwindend en oncontroleerbaar! Je ligt overgeleverd aan die 2 haakjes in handen van Dokter Bob en hij vraagt zich hardop af wat dat toch voor bewegingen zijn die je lichaam maken. De vraag wordt een paar keer herhaald, maar dan rechtstreeks aan jou gericht. Je hoofd is een kolkende massa en uiteindelijk kun je alleen uitbrengen dat je “krampjes” hebt!

Simpele vragen. Maar wel vragen in een situatie die je ver kunnen voeren. Je bewust van alle gedachten en gevoelens, alle humor en ernst, alle trots en onzekerheid. Je bewust van Dokter Bob, die serieus en streng zijn onderzoek doet, maar toch momenten van een ingehouden lach die hij niet voor me kan verbergen. Mijn meester, die alles nauwgezet volgt, trots op zijn subje.

Het onderzoek behelst zoveel. Gevoeligheid van het lichaam, getest met scherpe tandjes van wieltjes en tangetjes, in het donker oplichtende blauwe stroomstootjes. De werking van spieren, getest met tangetjes, vibrators en elektro. Rekbaarheid van kutje, anus en blaas…

Zoveel gedachten, zoveel gevoelens… Wat doe ik met de opdracht die ik gekregen heb van Dokter Bob?
Een verslag over dit medisch onderzoek, verkregen door chantage…

Je blaas, boordevol, en dan achter elkaar klaarkomen, opluchting als je een grote po tussen je benen geschoven krijgt, terwijl je onbeschermd wijdbeens in de ruimte staat. En dan de chantage…

Wat of je er voor over hebt om je blaas te kunnen legen!
Wat maakt het uit! Je wilt alles doen! Zeg het dan, Dokter Bob!
OK! Ik zal een verslag schrijven, maar haal nu die klem van de slang die in mijn blaas zit!

Heerlijk, wat een opluchting, wat een zaligheid; ik stroom leeg en het kan me niet schelen of het beschamend is…

Wat vind je ervan?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

GIPHY App Key not set. Please check settings

Snelle date in Flevoland

Onverwacht consult