Beetje laat maar…

Dus, het was september 2012. En van tevoren had ik geen idee waar ik me in zou begeven. En dan heb je XXX, oh well. Beetje een hopeloos geval, die via mij probeerde bij jou binnen te komen. En dat is hem gelukt. Verder had ik niet veel met hem. Los van dat, het is het vernoemen ook niet echt waard en zal geen waarde toevoegen aan het verslag.

Dus, we skippen dat gedeelte. Het was wel zo, dat ik die dag enorm onder de indruk was van jou, je alter ego, ja ik weet niet wat ik daarvan moet vinden, ik ben wie ik ben en doe mij soms weleens anders voor in situaties waarvan ik van te voren bepaal dat ik er niet meer in terecht kom. En ja, ik heb een grote bek, en ja, ik blaas van een hoge toren, en dat is niet meer dan een muur voor mezelf neer te zetten om niet gekwetst te worden. Want “you don’t care en neither do I”. Ik heb je behandeld, zoals ik eigenlijk altijd behandeld ben door mannen. “Been there, done that, move on and forget about it.”

Daarvoor heb ik je weleens gezien op chatsites, misschien gesproken, maar dat weet ik niet meer. Eigenlijk had ik het niet eens meer door hoe hard ik geworden ben. Het moet er gewoon ingeslopen zijn. En dan realiseer je eigenlijk dat je totaal het tegenovergestelde bent geworden van wie ik eigenlijk was.

Ik weet nog de eerste keer dat je me aan keek, op een erg rare manier, en dat heeft zijn indruk wel achter gelaten. Het was geen angst wat ik had, ik werd er niet bang van, maar er sprak wel iets. Het waren handen op hele rare plekken die mijn lijf deden kriebelen. En daar was mijn eerste shock moment, “fuck, I do have feelings”.
Op dat moment, leek het voor mij zelfs dat XXX er ook helemaal niet meer was.

En dan ineens het orgasme toen je me aanraakte, waarvan echt mijn hele wereld op zijn kop heeft gestaan.
In alles wat ik ooit uitgespookt heb, of meegemaakt heb, nooit is me zoiets overkomen. En ik ben ook echt totaal overdonderd weg gereden bij jou vandaan. Ik heb in Zwolle nog heel lang naast een waterkant gezeten, huilen, boos zijn, maar ja boos op wie, ik wist het gewoon niet meer.

En toen ik je die avond weer sprak via MSN, was ik gewoon blanco, ik had werkelijk geen idee meer van wat er nou allemaal gebeurd was. En was eigenlijk verbaasd dat je zei dat ik de volgende dag terug kon komen. Ja maar, uh leuke meneer, dat lag niet in mijn planning.

En heb nog heel lang getwijfeld, maar uiteindelijk besloten om toch te gaan, want ik heb niets te verliezen. En daarvoor was ik al in enorme open bui om je een klein stukje te vertellen uit mijn verleden. Want ach, in mijn beleving zou ik je toch nooit meer zien. En ja, dan kan ik wel kletsen. De volgende dag was er, en voelde de hele dag mezelf al buiten mezelf staan. Het was er wel, maar het kwam niet binnen. Want wat jij deed, deed nooit iemand. It was surreal. Het was iets wat ik niet nooit meegemaakt heb.

Ik zie alleen nog een massagetafel waar ik op lig en waar ik ineens open kwam. Als ik eraan denk, moet ik praktisch huilen, want op dat moment heb ik noch jij enig idee wat er daarna allemaal los komt in mij. Het is raar dat ik er nog steeds emotioneel van word. En wat deed ik, “treated you like shit” na die tijd. Waarom, ergens omdat ik van jou wel een dreun verwachtte die niet kwam, niet iets waar ik erg trots op ben.

Iets waar ik gewoon erg spijt van heb, maar ondertussen wel van geleerd heb. Er ging een tijd overheen voor ik je weer zag, en ach ik werd eigenlijk wel weer de kei harde meid die ik was. Slechte gewoontes zijn nou eenmaal moeilijk af te leren.

Dus, het was inmiddels maanden later, en daar ging ik weer naar je toe. Vol wantrouwen, maar nieuwsgierig, en een lijf wat weer eens hunkerde naar een aanraking. Ik kan nu van alles vertellen, maar ik weet het niet meer wat er gebeurd is, er is zoveel wat mist. Waar alleen jij de antwoorden op hebt.

Ik weet wel wat ik gezien heb, maar dat is irrelevant voor het verslag, dat heeft meer met mijn verleden te maken, met puzzels die daar ontbraken. En zo gebeurde het dat ik langzaam flipte. Waarvan ik dacht dat het nooit gebeurd was, bleek dus wel. Iets wat ik jaren weg geduwd heb, was er ineens. En het freakte me out.

Van iets waarvan ik wel wist wat er gebeurd is, bleek zich in de jaren daarvoor al plaats gevonden te hebben. Ik was gewoon helemaal fucked up door mijn eigen brein. En daarbij liep ik vast in mijn eigen dagelijkse leven. Ik wist niet van voren niet meer dat ik van achteren nog leefde, en durfde eigenlijk ook niet meer naar jou toe. Ik werd gewoon ongelofelijk bang van de beelden, en eindigde bij de psych, bijna een jaar lang.

Schijnbaar roep jij dingen in mijn onderbewustzijn of out momentjes die ik ergens wel oppik, en vervolgens later tegen aan loop. Zo herinner ik me een zin dat je zei dat het je moeilijk leek om een leven zonder vooruitzichten te hebben. En ook daar ben ik aan gaan werken. Mijn bedrijf was kapot. Ik had niets meer, en dus wederom niets meer te verliezen en dus keihard weer aan de bak gegaan om te doen wat ik nou eens wou en niet wat een ander wil. En daaruit is weer gekomen wat ik zo graag wilde, grafisch vormgeven.

En ondertussen weer een nieuwe baan waar ik nu keihard mee aan de weg timmer. En het gaat goed. Inmiddels heb ik het weer naar m’n zin 🙂 En zo heb ik talloze van die dingetjes waar ik tegen aanliep, wat eigenlijk een constante negatieve factor was, die jij ergens genoemd hebt, en waar ik weer wat mee gedaan heb. In de twee jaar dat ik je nu ken, is er zo ontzettend veel veranderd, op een hele mooie positieve manier.

Ik ben gelukkiger, ik lach meer, ik GENIET meer. Misschien dat je denkt dat je niets bereikt of niet binnenkomt bij mij, maar het tegenovergestelde is waar. Maar veel al is gewoon achter schermen gebeurd, ik ben je dankbaar daarvoor, al heb jezelf niet in de gaten wat je doet. Als ik nu naar mijn vrienden in XXX ga, ga ik voor mijn plezier, en niet meer om te verstoppen.

Hetzelfde geldt voor OOO. Het liefste, en over dromen gesproken of fantasieën, rij ik zo naar je toe, zonder iets te zeggen, aan je deur staan en doen wat jij de eerste keer bij mij flikte, je tegen de muur om hoog willen zetten, je uitdagen omdat ik gvd er weer eens enorm naar verlang.

Tja, een geil verslag is het niet. Sorry, daarvoor. Maar het is wel de waarheid. En ben ik er blij mee, meer dan je je kan voorstellen.

It was like Dr. Freaking Phil said: This could be your changing day.